Çıplak ayakları acıtan gizli güçleriyle ne kadar da heybetli duruyorlar…
Gerçekleşmeyi bekleyen umutlu “Arzu çakılları” onlar…
Dalgaların darbeleriyle şekillenen, güneşin enerjisiyle parlayan bu küçük çakıllar, aslında ne kadar da insana benziyorlar…
Ya da bizler mi zamanla taşlaşıyoruz, giderek onlara benziyoruz…
Hayatın darbelerini, güneşle ısıtıp, suyla temizlerken,
Saklanacak bir sahil bulup, yaşlanıp gidiyoruz…
Bir suyun kenarında buluşup arzularımızı çakıllarda biriktiriyoruz…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder