MAVİ

Diyemem ki;

Gel…

Ben isteyemem ki…

Dalar gider,

Susarım…

Her küçük hayalin içinde yaşar

Gözlerimi kısar

Arar, bulurum…

İçim mavi olur…

Coşarım da yine susarım…

Bağıramam…

Kal diyemem ki…

Dedim ya…

Ben isteyemem ki…

SEN

Hangi aşka düşsem iki yürek…

Biri bende kalan…

Kapanmış gözlerim,

Zamansızlık başucumda…

İçinin aldığı kadar sev beni…

Bu çoktan daha da fazla…

Sen... kalbimi estiren...

Sesin kulağımda kaldı…

Aniden çal kapıyı…

Bu hayattan da anlamlı…

YERYÜZÜNDE VE CENNETTEKİ TÜM ANNELERE

Ne yazılsa çok sevinir ki, ne anlatılsa hakkında…

Sevgisi, özverisi, şefkati, sıcaklığı, hoşgörüsü…

Hangi annede yok ki bunlar?
Ve bunları anlatmak sıradan olmaz mı şimdi…

Keşke...
Birkaç saatliğine...
İlk doğduğum anı hatırlayabilseydim de

Sulu, sıcak karnından,

Kuru, sıcak kucağına geçtiğimde,

Yanağın yanağıma değdiğinde
Ve ilk kez kokumu içine çekip “kızım” dediğinde

Benim ilk nefesim, senin ilk anneliğinken

Neler hissettiğimi bir de benden dinleyebilseydin keşke…
Böyle bir imkansız hayalim var işte...

VAR

Dilimde hikayeler,

Aklımda dolaşanlar

Yakında teninin kokusu var…

Bir fotoğrafa bakıp

Kalbin büyür ya hani…

Geldiğim şehirden içimde kalanlar var…

Nane kokusu,

İlk bayram coşkusu…

Bir de gözümün takıldığı

Sade kahve telvesi…

Doyulur mu hiç?

Yeter mi sandın?

Havada dumanlar,

İçimde çoklar var…