PEMBEDEN KIRMIZIYA

Lunapark çığlıkları var içimde…

Çocuğun elindeki pamuk helvanın

Pembeliği yüzümde…

Gülünce coşup, çoğalıyorum...

Bir taraftan da kızarıyorum…

Pembeden kırmızıya, 

Olgun utangaç,

Titriyorum...

HEP

Arkanı dönme özlüyorum…

Tenimde nefesin

Saçımda parmakların olsun hep…

Uyuma korkuyorum…

Gözlerin açık,

Bebekleri bende kalsın hep…

Rüyalar mı?

Boşver gitsin…

Böyle uykusuz iyiyiz…

Sen hep beni sev…

ERKEN

İçimi çekip aldılar yine

Başım da çok ağır bugünlerde…

Ellerim soğuk, biraz da yüzüm asık…

Özledim mi ne?

Alışamadım bu halime

Soluk ifademe, az güneşli ruhuma,

Kıpırdamayan dilime…

Evet… Evet…
"Işık yandığında daha" derken
Sen haklıydın...

Ben de özledim…

Ama bu kez çok erken…

İÇİNDE

Sessizliği bozmadan

Sessizce konuşurken

On ikiyi beş geçelerin içinde

Dokuza on kalaları kovalamak var ...

Onu iki geçenin içinden

Bir kırk beşe kadar

Yarını beklemek var…

Yetmezlere sığınıp,

“Bir sigara daha içeyim”in içinde

Sıfır dört sıfır sıfır olmasın diye

Tanrıya yalvarmak var…

Bir saatin akreple yelkovanı olup

Umutlara dolanıp

Buluşmayı beklemek var…

Bir de...

“Dün bu saatler” diyerek

Geçmişte kalmak var…